Άσπιλη Σύλληψη και Ενσώματη Ανάληψη της Θεοτόκου

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετώπισε με ευνόητη επιφύλαξη

τα δύο νεότερα δόγματα πίστεως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας

για την Άσπιλη Σύλληψη και την Ενσώματη Ανάληψη της Θεοτόκου,

τα οποία εκφράζουν κυρίως μονομερείς τάσεις της μεσαιωνικής

και νεώτερης ρωμαιοκαθολικής θεολογίας.

 Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, για να προβάλει τη Θεοτόκο

ως αυτόνομη μεσίτρια και συλλυτρώτρια του ανθρώπινου γένους,

ανέπτυξε συστηματικά τον εξαιρετικό ρόλο της Παναγίας

στην ιστορία της σωτηρίας με εκλεκτική προβολή στοιχείων

της πατερικής παράδοσης και ιδιαίτερα της υμονγραφίας.

Σ΄αυτή την τάση θεμελιώθηκε η ανακήρυξη της Άσπιλης Σύλληψης της Θεοτόκου

το 1854 σε δόγμα πίστεώς της όπως και της Ενσώματης Ανάληψης το 1950.

Τα δόγματα αυτά εκφράζουν και τη Μαριλογία της θεολογίας.

Αντίθετα η προτεσταντική θεολογία, χωρίς ν΄απορρίπτει βασικά το περιεχόμενο

της πατερικής παράδοσης, υποβαθμίζει τη σημασία του ρόλου της Θεοτόκου

στην ιστορία της σωτηρίας και δεν αποδίδει στη Θεοτόκο 

την παραδοσιακή εξαιρετική θέση,

την οποία αποδίδει η Ορθοδοξία και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.