H ΠΑΝΑΓΙΑ

Οι Πατέρες των πρώτων χριστιανικών

έδωσαν σκληρούς και αιματηρούς αγώνες

να μην καταστεί η Εκκλησία, 

ένα ηθικοπλαστικό σωματείο

ή ένα ερευνητικό κέντρο περί Θεού.

Η πρόκληση του αιρετικού Νεστόριου και των μονοφυσιτών διαδόχων του

έφερε στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης το πρόσωπο της Παναγίας.

Η απόφαση της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου

που ονομάτισε και προσκύνησε την Παναγία ως Θεοτόκο,

αλλά και η απόφαση 

της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

περί των δύο φύσεων του Χριστού, 

αποσαφήνισαν πλήρως

το μυστήριο της παρθενικής ενσάρκωσης.

Όλη η εξέλιξη του μυστηρίου της σωτηρίας

συνέβη στη μήτρα της Θεοτόκου που μεταμορφώθηκε

σε εργαστήριο ενώσεως των δύο φύσεων (θείας κι ανθρώπινης),

αφότου συγκατατέθηκε ελεύθερα να γίνει Μητέρα Χριστού..

Το αειπάρθενο της Θεοτόκου διασώζει την απαρχή της νέας ζωής

που δεν μπορεί να καταποθεί από το θάνατο.

Αφού κατά τρόπο υπερφυσικό ( εκ Πνεύματος Αγίου )

συνέλαβε και έτεκε η Αγία Παρθένος, η ζωή του Χριστού

δεν μπορούσε να υποταχτεί στους φυσικούς νόμους

της φθοράς και του θανάτου.

Η λέξη Θεοτόκος συμπυκνώνει και επιβεβαιώνει

την αιώνια και σωτήρια ένωση θεότητας και ανθρωπότητας.

Συμπυκνώνει όλη την ελπίδα της σωτηρίας μας

στο εδώ και τώρα, απομακρύνοντας τον κίνδυνο

της ηθικής ελπίδας, τελείωσης στο απροσδιόριστο μέλλον.

Ας σκύβουμε, λοιπόν, ευλαβικά στα εικονίσματα της Παναγιάς μας,

της Αρχόντισσας της ζωής και των αγγέλων

κι ας την παρακαλούμε με ταπείνωση να γίνει,

όπως τότε, έτσι και τώρα, η συνάρτηση του σώματός μας με την αιωνιότητα,

η χαρά του κτιστού στη συνάντησή του με Τον άκτιστο!...