Η Παναγία βιώθηκε από τους αποστολικούς χρόνους στη συνείδηση της Εκκλησίας
μέσα από το περιεχόμενο της όλης διδασκαλίας για τη θεία οικονομία
και τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους
και προβλήθηκε ως κατεξοχήν πρότυπο παρθενικού και ασκητικού βίου.
Η αμφισβήτηση του αειπάρθενου της Θεοτόκου από ορισμένους
αιρετικούς κύκλους της αρχαίας Εκκλησίας,
ανανεώθηκε κατά τους νεώτερους χρόνους από διάφορες
επιμέρους προτεσταντικές ομάδες,
αλλά η εκκλησιαστική συνείδηση εκφράστηκε με σαφήνεια
από τους πρώτους αιώνες (Ιγνάτιος, Ιουστίνος, Ειρηναίος κλπ)
σε όλους τους τομείς του εκκλησιαστικού βίου.
Η συνείδηση αυτή απέρριψε και την απόδοση υπερβολικής τιμής
στο πρόσωπο της Θεοτόκου
από διάφορες αιρετικές τάσεις της αρχαίας Εκκλησίας,
όπως λχ η αιρετική τάση των Κολλυριδιανών,
η οποία σχετικοποιούσε το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού
με την προβολή του ρόλου της Θεοτόκου στα πλαίσια της θείας οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου